عقایداولیه ماندنی هستند
اگر توسط پدر و مادری بزرگ شدید که دائما به شمامی گفتند که چه بچه ی خوبی هستید، دوست تان داشتند و شما را تشویق و حمایت میکردند و بدون توجه به این که چه کارهای کردید و چه کارهایی را نکردید، شما راباورکردند. در این صورت با این باور که یک شخص خوب و ارزشمند هستید، بزرگ شدید، تا سنسه سالگی، این باور در ذهن شما جا می افتد و بخش اساسی نوع نگرش به خودتان درارتباط با دنیای تان را تشکیل می دهد.پس ازآن، بدون توجه به این که چه اتفاقی برایتان می افند، بر این عقیده باقی خواهیدماند. آن وجود واقعی شما خواهد شد.
اگر توسط پدر و مادری تربیت شده اید که نمیدانستند گفتارها و رفتارهای آنها تا چه اندازه می توانند در شکل گیری شخصیت شماتأثیر داشته باشند، برای تأدیب با کنترل شما به راحتی از شما به طور مخرب انتقاد وابراز نیتی کردند و به لحاظ جسمی و عاطفی شما را تنبیه کردند. اگر از کسی ازهمان دوران کودکی به طور مداوم انتقاد کنیم، به زودی به این نتیجه می رسد که حتماایرادی دارد. او نمی تواند درک کند که چرا دائما از ار ایراد می گیرند یا او راتنبیه می کنند، بلکه چنین فرض می کند که پدر و مادرش در مورد او واقعیت را میدانند و او سزاوار تنبیه و ایرادگیری است. بنابراین کم کم احساس می کند که دیگرمهم و دوست داشتنی نیست. دیگر برای والدینش ارزشی ندارد و برای آنها ناچیز است.
تقریبا تمام مشکلات شخصیتیی دوره ی نوجوانی وبزرگسالی ریشه در آنچه روانشناسان از آن به عنوان کمبود محبت یاد می کند دارد.همان طور که گل های رز به باران نیاز دارند بچه نیز به محبت احتیاج دارد. وقتی بچهها احساس میکنند که کسی آنها را دوست ندارد، احساس نامنی به آنها دست میده با خودفکر می کنند، من به اندازه ی کافی خوب نیستم. آنها برای از بین بردن این اضطرابدرونی، کم کم رفتارهایی را برای جبران گذشته از خود بروز می دهند. احساس محرومیتاز محبت در بدرفتاری، مسائل شخصیتی عصبانیت، افسردگی، ناامیدی، بی هدفی و بروزمشکلاتی در ارتباط با مردم آشکار می شود.
درباره این سایت